Mnich

Mnich to szczyt wznoszący się na wysokość 2068 m n.p.m. i położony w polskich Tatrach Wysokich, w Dolinie Rybiego Potoku, powyżej południowo-zachodniego brzegu Morskiego Oka. Obok Mięguszowieckich Szczytów jest drugim najbardziej charakterystycznym elementem otaczającym to jezioro. Mnich jest szczytem niezwykle popularnym wśród początkujących taterników. Zarys góry jest symbolem umieszczonym na odznakach przewodników tatrzańskich.

Nazwa 

Szczyt swoją nazwę wziął od swojego charakterystycznego wyglądu. Ta samotna, strzelista turnia przypomina postać siedzącego mnicha w kapturze. Po raz pierwszy nazwę Mnicha zapisał w 1721 roku Gabriel Rzączyński. 

Zdobywanie Mnicha 

Jako pierwszy na szczyt dotarli Jan Gwalbert Pawlikowski i przewodnik Maciej Sieczka w roku 1879 lub 1880. Data ta jest niekiedy uznawana za dzień narodzin polskiego taternictwa. Zimą, jako pierwsi, szczyt zdobyli Henryk Bednarski, Jerzy Cybulski, Walery Goetel, Józef Lesiecki, Leon Loria i Stanisława Zdyb, a miało miejsce 6 marca 1910 roku.

Wschodnią ścianę (z obejściem niektórych miejsc) po raz pierwszy pokonali w 1942 roku Czesław Łapiński i Kazimierz Paszucha przy użyciu techniki sztucznych ułatwień.  

Słynna i bardzo trudna droga ścianą północno-wschodnią (tzw. „wariant R”) została pokonana przy użyciu nitowania (wiercenia w ścianie dodatkowych otworów i osadzania w nich metalowych nitów) w 1955 roku przez Jana Długosza i Andrzeja Pietscha.  

Klasyczne pokonanie ściany północno-wschodniej udało się po raz pierwszy dopiero Piotrowi Dawidowiczowi i Michałowi Waydzie w 1991 roku.  

Na początku XXI wieku poprowadzono na Mnichu kolejne, jeszcze trudniejsze drogi. Kilka z łatwiejszych dróg (Przez płytę, Klasyczna, Orłowskiego) często pełni funkcję dróg kursowych. 

Turystyka 

Początkowo Mnicha uważano za szczyt niedostępny, później za jeden z najtrudniej w Tatrach dostępnych, a dziś wśród taterników należy do najpopularniejszych celów wspinaczkowych. Najprostsza droga na wierzchołek prowadzi od zachodu z Doliny za Mnichem „przez płytę”. Najtrudniejsze są drogi biegnące ścianą północno-wschodnią, zwaną również wschodnią, która opada prawie pionowo 250 m i widoczna jest najlepiej od strony Morskiego Oka. Są one jednymi z najtrudniejszych dróg wspinaczkowych w Tatrach.