Czerwone Wierchy

Czerwone Wierchy masyw górski znajdujący się w ciągu głównego grzbietu Tatr Zachodnich. Biegnie nim granica słowacko-polska. Czerwone Wierchy składają się z 4 szczytów. Od zachodu ku wschodowi są to:

• Ciemniak – 2096 m
• Krzesanica – 2122 m
• Małołączniak – 2096 m
• Kopa Kondracka – 2005 m
•  Są one rozdzielone 3 przełęczami: 
  
• Mułowa Przełęcz – 2067 m n.p.m., między Ciemniakiem a Krzesanicą 
  
• Litworowa Przełęcz – 2037 m, między Krzesanicą a Małołączniakiem
• Małołącka Przełęcz – 1924 m, między Małołączniakiem a Kopą Kondracką.

 W masywie Czerwonych Wierchów znajduje się wiele jaskiń, w tym największe w Tatrach: 

• Jaskinia Marmurowa 
  
• Jaskinia Mała w Mułowej
• Jaskinia Miętusia
• Śnieżna Studnia
• Jaskinia Wielka Śnieżna (otwór Wielka Litworowa)
• Jaskinia Wysoka za Siedmioma Progami.

Czerwone Wierchy były dawniej wypasane i to aż pod szczyty, od polskiej strony wchodziły one w skład Hali Mała Łąka, Hali Miętusiej oraz Hali Upłaz. 

Nazwa 

Nazwa Czerwonych Wierchów pochodzi od czerwono-brązowej barwy ich stoków, jaką nadaje im roślina o nazwie sit skucina, która jesienią, a często już w połowie lata przebarwia się na czerwono. Oprócz niej murawę tworzy boimka dwurzędowa i kosmatka brunatna. 

Fauna i flora 

Poza roślinami, o których wspomniano wcześniej, flora Czerwonych Wierchów jest bardzo różnorodna. Wszystko to za sprawą bardzo urozmaiconego podłoża geologicznego. Rosną tutaj zarówno rośliny wapieniolubne, jak i kwasolubne, wśród nich rzadkie i bardzo rzadkie, takie jak: babka górska, goryczuszka lodnikowa, rogownica szerokolistna, głodek kutnerowaty, mietlica alpejska, sybaldia rozesłana, skalnica zwisła i szarota Hoppego. 

Turystyka 

Grzbiety i szczyty Czerwonych Wierchów są stosunkowo łatwo dostępne i roztaczają się z nich rozległe, piękne widoki, co przyciąga turystów. Szczyty i grzbiety są trawiaste, łagodne i zaokrąglone, natomiast poniżej zbocza przeważnie kończą się stromo podciętymi, kilkusetmetrowymi urwiskami, co było przyczyną licznych wypadków wśród turystów. Czerwone Wierchy stanowią zdradliwy teren przede wszystkim zimą oraz przy mgle, gdyż utrata orientacji grozi zabłądzeniem i zwiększa ryzyko wypadku. 

Historia 

Po raz pierwszy wysokości szczytów zmierzył barometrycznie w 1838 r. Ludwik Zejszner, który także jako pierwszy opisał ich budowę geologiczną. Bardziej nowoczesne opracowanie tej budowy wykonał później Ferdynand Rabowski. Kompleksowo zbadano i zinwentaryzowano bogatą roślinność w latach 1923-1924. Badanie licznych jaskiń zainicjował w 1912 r. Mariusz Zaruski, schodząc do Jaskini Rozpadłej na głębokość 45 m.