Giewont

Giewont to chyba najbardziej znany, popularny i najczęściej odwiedzany przez turystów masyw górski w Tatrach Zachodnich o wysokości 1894 m n.p.m. i długości 2,7 km. Jego główny wierzchołek, Wielki Giewont, jest najwyższym szczytem w Tatrach Zachodnich położonym w całości na terenie Polski.

Giewont to góra-symbol, której zarys często kojarzony jest z sylwetką śpiącego rycerza. Jedna z wersji legendy o rycerzach śpiących pod Tatrami, którzy obudzą się, gdy Polska znajdzie się w wielkim zagrożeniu, umiejscawia ich właśnie pod Giewontem. Związane jest to z tym, że w ścianach Giewontu znajdują się liczne jaskinie, m.in. Jaskinia Juhaska, Kozia Grota, Dziura w Szczerbie, Dziura nad Doliną Strążyską. Północne ściany Giewontu są bardzo atrakcyjnym celem wspinaczkowym dla taterników. Wytyczono w nich wiele dróg wspinaczkowych.

Na szczycie Giewontu zamontowany został krzyż ufundowany przez parafian z Zakopanego dnia 19 sierpnia 1901. Uhonorowali oni w ten sposób 1900 rocznicę urodzin Jezusa Chrystusa. Z tą inicjatywą wyszedł ówczesny zakopiański proboszcz Kazimierz Kaszelewski. Krzyż sięga 17,5 m wysokości, nad ziemię wystaje 15 m, gdyż 2,5 m jest wkopane w skale, ramię poprzeczne ma 5,5 m w wysokości. Krzyż ten waży prawie 2 tony do wniesienia go na górę potrzeba było 18 wozów konnych, które wywiozły części na Halę Kwadratową, skąd ludzie wynieśli je na swoich plecach na sam szczyt. Krzyż był montowany 6 dni przez przez 6 górali oraz pracowników zakładu Góreckiego, który wykonał części na krzyż. Szef firmy osobiście nadzorował wykonanie. Następnie 19 sierpnia 1901 roku ks, kanonik kanclerz Bandurski w trakcie mszy na Giewoncie poświęcił krzyż.