Starorobociański Wierch, który wznosi się na wysokość 2176 m n.p.m. to najwyższy szczyt w polskiej części Tatr Zachodnich i jeden z najwyższych szczytów całych Tatr Zachodnich. Leży on w grani głównej Tatr, po której biegnie granica polsko-słowacka. Od sąsiedniego w tej grani na zachód szczytu Kończystego Wierchu oddzielony jest Starorobociańską Przełęczą. Ze szczytu rozpościera się wspaniały widok na Bystrą.
Starorobociański Wierch ma kształt piramidy z kamienistymi stokami, a jego wierzchołek to krótka grań o przebiegu południkowym, która jak klin wciska się pomiędzy Dolinę Gaborową i Raczkową (stąd też pochodzi słowacka nazwa tej góry – Klin).
Ze stromych i trawiastych zboczy Starorobociańskiego Wierchu schodzą w zimie potężne lawiny. Brunatniejące już w połowie lata pędy situ skuciny nadają górze czerwonawe zabarwienie, podobnie jak Czerwone Wierchy.
Nazwa
Niegdyś Starorobociański Wierch nosił nazwę Klin (dzisiejsza słowacka nazwa), Wysoki Wierch. Natomiast obecna polska nazwa szczytu pochodzi od dawnej Hali Stara Robota, położonej w Dolinie Starorobociańskiej, która jest największym z odgałęzień Doliny Chochołowskiej.Z kolei nazwa stara robota oznacza nieczynne wyrobiska w tej dolinie, gdzie wydobywano rudę żelaza prawdopodobnie już w XVI wieku.
Zdobywanie Starorobociańskiego Wierchu
Pierwsze wejście na Starorobociański Wierch przypisuje się szwedzkiemu przyrodnikowi, który w 1813 roku zmierzył jego wysokość - Göranowi Wahlenbergowi.
Jako pierwsi w zimie na szczyt dotarli narciarze z Zakopiańskiego Oddziału Narciarzy (ZON) w 1910 roku.
Szlaki turystyczne
Proszę czekać